துக்ளக் வம்சம் (1320 - 1414)

கியாசுதீன் துக்ளக் இவ்வம்சத்தை நிறுவியவர். அவர் தனது மகன் ஜினாகான் என்பவரை வாரங்கல்லுக்கெதிராக படையுடன் அனுப்பி வைத்தார். பிரதாபருத்ரனை முறியடித்து பெரும் பொருளுடன் ஜினாகான் நாடு திரும்பியவுடன் தனது தந்தையை சதி செய்து கொன்றுவிட்டு 1325 ஆம் ஆண்டு முகமது பின் துக்ளக் என்ற பட்டத்துடன் அரியணையேறினார். கியாசுதீன் தனது ஆட்சிக் காலத்தில் டெல்லிக்கு அருகில் துக்ளகாபாத் நகருக்கு அடிகோலினார்.

முகமது பின் துக்ளக் (1325 - 1351)

இடைக்கால இந்திய வரலாற்றில் தனிச்சிறப்பான குணம் கொண்டவராக முகமது பின் துக்ளக் விளங்கினார். அவரது பேரவாமிக்க திட்டங்களும் புதிய பரிசோதனைகளும் பெரும் தோல்வியடைந்தன. ஏனெனில் அவை அக்காலத்திற்கு ஒவ்வாதிருந்தன. சமய விவகாரங்களில் சகிப்புத் தன்மையுடனேயே அவர் நடந்து கொண்டார். எகிப்து, சீனா, ஈரான் போன்ற தொலைதூர நாடுகளுடன் அவர் அரசியல் உறவுகளை வைத்திருந்தார். பல்வேறு நலம் பயக்கும் தாராள சீர்திருத்தங்களையும் அவர் அறிமுகப்படுத்தினார். ஆனால், அவரது அனைத்து சீர்திருத்தங்களும் தோல்வியிலேயே முடிந்தன. அவரது சமகால எழுத்தாளர்களான ஈசாமி பரானி இபன் பதூதா போன்றவர்கள்கூட துக்ளக்கின் ஆளுமை குறித்து தெளிவாக குறிப்பிடவில்லை. ஆனால் சிறந்த இலக்கிய சமய மற்றும் தத்துவக் கல்வி கேள்விகளில் தேர்ச்சி பெற்றிருந்த ஒரே டெல்லி சுல்தான் முகமது பின் துக்ளக்.

தலைநகர் மாற்றம்

முகமது பின் துக்ளக் தேவகிரியை தனது இரண்டாவது தலைநகராக்க விரும்பினார். தென்னிந்தியாமீது கட்டுப்பாட்டை உறுதிப்படுத்துவதே அவரது நோக்கம். 1327 ஆம் ஆண்டு அதற்கான விரிவான ஏற்பாடுகளை மேற்கொண்டார். அரசவை உலேமாக்கள், சூஃபித்துறவிகள் டெல்லியிலிருந்து இடம் பெயர்வதற்கு ஆயத்தங்கள் மேற்கொள்ளப்பட்டன. தேவகிரிக்கு தௌலதாபாத் என்றும் பெயரிடப்பட்டது. புதிய தலைநகருக்கு செல்ல மறுத்தவர்கள்மீது சுல்தான் கடுமையான நடவடிக்கைகளை எடுத்தார். இதனால், டெல்லி மக்கள் பெரும் துன்பங்களுக்காளாயினர். இவ்விரு இடங்களுக்கும் இடைப்பட்ட நூரம் 1500 கிலோ மீட்டர்களாகும். கோடைக் காலத்தில் மேற்கொண்ட கடுமையான பயணம் பலரை பலி கொண்டது. இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப்பிறகு சுல்தான் தௌலாதாபாத்தைக் கைவிட்டு, மீண்டும் அனைவரையும் டெல்லிக்கு திரும்புமாறு பணித்தார்.

---